«Σπεύδω να προειδοποιήσω τον αναγνώστη ότι δεν γράφω όπως οι ιστορικοί που έχοντες νουν υπερβατόν εμφιλοχωρούν στη σύγκριση των γεγονότων και ανυψούμενοι από τα επιπόλαια φαινόμενα στους αιώνιους νόμους ανατρέχουν από τα αιτιατά στα αίτια – και μάλιστα στο κράτιστο των αιτίων, την ανθρώπινη ψυχή…». Ο Νικόλαος Δραγούμης σηκώνει τα μάτια από το γραπτό του και κοιτάζει έξω από το παράθυρο τον ουρανό, καθαρό και διάφανο. Στο περβάζι δυο σπουργίτια τρεμοπαίζουν τα φτερά τους τεντώνοντάς τα προς τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στα 65 του χρόνια ο Δραγούμης, που έχει ζήσει από κοντά (από όσο πιο κοντά γίνεται) την Επανάσταση, τον Καποδίστρια, τον Oθωνα και την 3η Σεπτεμβρίου, τεντώνει τη σκέψη του προς τα πίσω και προς τα μπρος, προς όσα είδε και προς όσους κάποτε ίσως θελήσουν να μάθουν γι’ αυτά. Την τεντώνει και την απλώνει με φόβο και θάρρος όπως όλοι όσοι προσπαθούν να γράψουν Ιστορία έντιμα – έντιμα, γιατί γνωρίζουν ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν, και με ρίσκο, είναι να καταγράψουν με ειλικρίνεια τη δική τους ιστορία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή