Η απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (στο εξής: ΣΔ) της 5ης Μαΐου έχει τις ρίζες της στην απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου για τη Συνθήκη του Μααστριχτ του 1993, δηλαδή τη Συνθήκη που ίδρυσε τη Νομισματική Ενωση. Τότε το Δικαστήριο της Καρλσρούης διεκδίκησε την αρμοδιότητα να στιγματίζει υπερβάσεις αρμοδιότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεχόμενο ότι όσοι κανόνες και όσες πράξεις των οργάνων της Ενωσης δεν καλύπτονται – κατά τη δική του εκτίμηση – από τις αρμοδιότητες, οι οποίες έχουν μεταφερθεί στην Ενωση, εκδίδονται καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της Ενωσης και είναι ultra vires, οπότε δεν εφαρμόζονται στη Γερμανία. Εκτοτε η έκφραση ultra vires χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το ΣΔ, που την επέσειε ως φόβητρο, θέλοντας να αναχαιτίσει τις πρωτοβουλίες των οργάνων της Ενωσης. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στην απόφαση της 5ης Μαΐου το ΣΔ εκλαμβάνει την αρχή ultra vires ως δεδομένη, μολονότι στα σχεδόν 30 έτη από τη δογματική θεμελίωσή της δεν εφαρμόσθηκε παρά μία μόνο φορά από το ΣΔ της Τσεχίας σε μία άνευ σημασίας περίπτωση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή