Ετσι αρχίζει ένα από τα ωραιότερα διηγήματα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Το Αλεφ» (στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υψιλον σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, αλλά είναι εξαντλημένο). Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος, εκείνος ο κόσμος όπου έβλεπε κι αγαπούσε την Μπεατρίς. Επειδή όμως παραμένει ερωτευμένος, αποφασίζει να μην αλλάξει μαζί με τον κόσμο. Να μην αφήσει δηλαδή, μετά τον χώρο, να τον χωρίσει από την αγαπημένη του και ο χρόνος. Θα συνεχίσει λοιπόν να γιορτάζει τα γενέθλιά της στις 30 Απριλίου, να διεκδικεί τη συμπάθεια των συγγενών της, να αυτοπροσκαλείται στο σπίτι τους για φαγητό. Αλλά δεν θα δικαιολογεί πια την παρουσία του δωρίζοντας βιβλία, που είχε μάθει να κόβει προκαταβολικά τις σελίδες τους για να μην ανακαλύπτει, μήνες αργότερα, ότι παρέμεναν αδιάβαστα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή