Η δίκη των δύο δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη, πριν οδηγήσει στην ισόβια καταδίκη τους, έδωσε λαβή για ασυνήθιστες αναταράξεις στη δημόσια συζήτηση. Ολα ξεκίνησαν από την εισαγγελέα, η οποία έκανε μια φορτισμένη, δραματική αγόρευση, που ρητορικώς έδειξε ότι ταυτίζεται με τη δολοφονημένη φοιτήτρια. Η αγόρευση της εισαγγελέα προσέχτηκε, όπως είναι εύλογο, από τα ΜΜΕ – ούτως ή άλλως δεν μπορούσε κανείς να την προσπεράσει, το έγκλημα ήταν ιδιαζόντως ειδεχθές και ο μάτσο κυνισμός των καταδικασθέντων προκαλούσε. Αλλά η δραματικά υπερβολική αγόρευση της εισαγγελέως, συντεθειμένη από τσιτάτα, κοινοτοπίες, ρητορικές αμετροέπειες και μια ηθικολογική αντίληψη κοινωνικής αποστείρωσης της ζωής, έκανε κατάχρηση του συναισθήματος.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ