Η δίκη των δύο δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη, πριν οδηγήσει στην ισόβια καταδίκη τους, έδωσε λαβή για ασυνήθιστες αναταράξεις στη δημόσια συζήτηση. Ολα ξεκίνησαν από την εισαγγελέα, η οποία έκανε μια φορτισμένη, δραματική αγόρευση, που ρητορικώς έδειξε ότι ταυτίζεται με τη δολοφονημένη φοιτήτρια. Η αγόρευση της εισαγγελέα προσέχτηκε, όπως είναι εύλογο, από τα ΜΜΕ – ούτως ή άλλως δεν μπορούσε κανείς να την προσπεράσει, το έγκλημα ήταν ιδιαζόντως ειδεχθές και ο μάτσο κυνισμός των καταδικασθέντων προκαλούσε. Αλλά η δραματικά υπερβολική αγόρευση της εισαγγελέως, συντεθειμένη από τσιτάτα, κοινοτοπίες, ρητορικές αμετροέπειες και μια ηθικολογική αντίληψη κοινωνικής αποστείρωσης της ζωής, έκανε κατάχρηση του συναισθήματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή