Η Θέμις έχει νεύρα

Αν δεν υπήρχε ένα κορίτσι διαμελισμένο και μιαρά κακοποιημένο ίσως ο τίτλος αυτός να είχε καλύτερο πάτημα. Αλλά και πάλι. Είναι αδύνατον να σπουδάσω νομικά μέσα σε ένα απόγευμα, οπότε καταφεύγω στον Ψαθά και στις αποκρυσταλλώσεις της λαϊκής γλώσσας η οποία με την επωδό «εισαγγελέας καταπέλτης», ταληθή έλεγε, και τα ρέστα αυτιστικές τσιριμόνιες. Ποτέ στη μακραίωνη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί τόσες μονομαχίες μεταξύ επιστημόνων της ίδιας ειδικότητας. Μαχαίρι ή μπιστόλι; Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι ο νομικός κόσμος της χώρας κατάφερε να κερδίσει ένα (και δύο και τρία) εικοσιτετράωρα ντροπιαστικής δημοσιότητας αντιπαλεύοντας μια «αντικανονική» ανθοδέσμη! Σοβαρά τώρα; Ούτε στον Μπωντλαίρ τα άνθη δεν έχουν τόσο δόλια φύση ώστε να είναι ικανά να μεταβληθούν σε επιχείρημα για να ακυρωθεί μια δίκη. Η οποία δίκη, ειρήσθω εν παρόδω, έχει τελεσιδικήσει από τα αποδυτήρια, οπότε τι μας μένει; Μα η δικονομική της δοκιμασία-αναπαράσταση, η οποία δεν απειλήθηκε δα από μια λέξη παραπάνω, τουλάχιστον όχι περισσότερο από τα πικρά λόγια της Μάγδας Φύσσα προς τη σοκαριστική αγόρευση της εισαγγελέως, αν θυμάστε, αλλά και γιατί να θυμάστε; Εκείνο το έγκλημα ήταν κατά της κοινωνίας, ενώ ετούτο είναι μόνον κατά ιδιώτη. Ετσι μου φαίνεται εμένα και έτσι εξηγώ τον αχό που αν δεν ακουγόταν τόσο βαρύς, αν δεν έγραφα κι εγώ αυτά που τώρα γράφω, δεν θα έβρισκαν αύριο μεθαύριο οι δικηγόροι των αυτουργών χαρτάκι να κουνήσουν, ζητώντας ενδεχομένως την ακύρωση της απόφασης. Το δικαστήριο υπό την επήρεια μιας ευαίσθητης εισαγγελέως και ενός αβρού πατέρα; Είμαστε σοβαροί; Ξαναρωτάω και απαντάω ξανά μόνη μου.