Η αδύνατη επιστροφή στην κανονικότητα

Οσο κατανοητή και εάν είναι ως ψυχολογική αντίδραση η επιθυμία επιστροφής στην «κανονικότητα» και στο πώς ήταν τα πράγματα πριν από την πανδημία, άλλο τόσο δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να περιγράψουμε αυτό που συμβαίνει και κυρίως αυτό που πρόκειται να συμβεί. Δεν αναφέρομαι τόσο στη συνεχιζόμενη λήψη αναγκαίων μέτρων για υγειονομικούς λόγους, που πιθανώς σε μια νέα έξαρση κρουσμάτων ή, ακόμη χειρότερα, ένα «νέο κύμα, θα γίνουν πιο αυστηρά. Σε τελική ανάλυση μπορεί κανείς να υποθέσει ότι κάποια στιγμή η πανδημία θα υποχωρήσει και ας ελπίσουμε με το μικρότερο κόστος σε ζωές. Αναφέρομαι κυρίως στην αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζεται το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που είναι μπροστά μας, οι κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει και ο υπαρκτός κίνδυνος να αποκτήσει αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική. Κινούνται σαφώς προς τη μεριά των «ευσεβών πόθων» οι διάφορες εκτιμήσεις για ταχεία επιστροφή σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όταν βγούμε από τον κύκλο της πανδημίας, γιατί τέτοιες προβλέψεις παραβλέπουν ότι η σημερινή ύφεση δεν οφείλεται μόνο στο εξωγενές σοκ των περιοριστικών μέτρων αλλά και στην εμφανή εξάντληση ενός προηγούμενου αναπτυξιακού υποδείγματος και των νεοφιλελεύθερων εμμονών που το συνόδευσαν.