Τρίκαλα καλούν Λονδίνο

Οσο κι αν η μνήμη αποταμιεύει ανεξέλεγκτα το καθετί χωρίς να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε σημαντικά και σε ασήμαντα, σε ουσιώδη και σε επουσιώδη, σε πράγματα που πρόκειται να τα χρειαστείς, ως είδη πρώτης ανάγκης και σε πράγματα που και εσύ ο ίδιος αναρωτιέσαι γιατί να διατηρούνται με τόση ένταση μέσα σου, δεν παύει κατά βάθος – η μνήμη – να παραμένει μια υπόθεση δίκαιη και αξιοκρατική. Και με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρεται σ’ έναν πολιτικό ολκής ή σε έναν καλλιτέχνη μεγάλου και διαχρονικού βεληνηκούς, με την ίδια ακριβώς ευαισθησία, ίσως και μεγαλύτερη πολλές φορές, καταχωρεί στις κρύπτες της όχι τόσο ένα όνομα όσο τη φράση ενός ανθρώπου που, όσο κι αν ψάξεις, δεν πρόκειται να τον συναντήσεις πουθενά αλλού παρά σε μια μνήμη που αναδιπλώνεται και διαιωνίζεται μέσα στα χρόνια.