Το κύκνειο άσμα του Λέοναρντ Κοέν

«Η ποίηση έρχεται από ένα μέρος που ουδείς διοικεί και ουδείς κατακτά. Κι έτσι αισθάνομαι κάπως σαν τσαρλατάνος που δέ́χομαι ένα βραβείο για μια δραστηριότητα που σ’ αυτήν δεν είμαι αυθεντία. Με άλλα λόγια, αν ήξερα από πού έρχονται τα καλά τραγούδια, θα πήγαινα εκεί πιο συχνά». Αυτοσκαρκαστικός, με ελεγχόμενη αίσθηση της ειρωνείας απέναντι στην ίδια του την τέχνη. Ο Λέοναρντ Κοέν δεν θα παραλάμβανε απλώς το Βραβείο του Πρίγκιπα των Αστουριών, τον Οκτώβριο του 2011. Θα άφηνε το αποτύπωμά του ακόμη και σε ένα «θεσμικό» στιγμιότυπο διασκεδάζοντας τις σοβαροφανείς προσδοκίες του ακροατηρίου με αυτό που γνώριζε καλύτερα: να μεταμορφώνει το οικείο σε ανοίκειο. «Ηρθα απόψε να ευχαριστήσω τη γη και την ψυχή αυτού του λαού που τόσο πολλά μου έχει προσφέρει – γιατί ξέρω ότι όπως ένας άνθρωπος δεν είναι η αστυνομική του ταυτότητα, έτσι και μια χώρα δεν είναι η αξιολόγηση της πιστοληπτικής της ικανότητας. Ξέρετε τη βαθιά μου σχέση και αδελφότητα με τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Θα μπορούσα να πω ότι όταν ήμουν νέος, έφηβος ακόμη, και διψούσα για μια φωνή, μελέτησα τους άγγλους ποιητές και γνώρισα καλά τo έργο τους εαυτό, έναν εαυτό που δεν είναι σταθερός, έναν εαυτό που παλεύει για την ίδια του την ύπαρξη».