Καυτό καλοκαίρι

Η πανδημία εγκλώβισε τον ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως έκρυψε προβλήματα που θα είχαν διαφορετικά δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις – και θα «έσκαγαν» όλα μαζί στον 7ο όροφο της Κουμουνδούρου αυτές τις μέρες που ένα εσωκομματικό παιχνίδι εξουσίας θα βρισκόταν στην κορύφωσή του; Είναι ένα ερώτημα που καταγράφεται εσχάτως στον συριζαϊκό βιότοπο, καθώς έρχονται ξανά στην επιφάνεια όσα κρύβονταν επιμελώς από τον περασμένο Μάρτιο κάτω από το χαλί της καραντίνας. Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, η αξιωματική αντιπολίτευση θα βρισκόταν αυτές τις μέρες σε έναν συνεδριακό οργασμό και μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση που για ορισμένους θα μπορούσε να ξεπεράσει ακόμη και το τραυματικό 2010. Με τη σταδιακή επάνοδο σε μια κανονικότητα ήταν μάλλον αναπόφευκτο η σκόνη να αρχίσει ξανά να πνίγει το δωμάτιο. Η διαφορά με το 6ο Συνέδριο της διάσπασης, είναι ότι σήμερα ουκ ολίγοι στο κόμμα κινούνται με την ταυτότητα παράγοντα εξουσίας που μπορεί να επανέλθει στα πράγματα – συνεπώς, το κόμμα είναι ένα όχημα και όχι το αποκλειστικό πεδίο για προσωπικούς ή ομαδικούς σχεδιασμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινείται πλέον ως πολιτικός πόλος, αλλά επιδιώκει αναγκαστικά να κινηθεί ως κόμμα εξουσίας. Η εξουσία ναι μεν ενώνει, ακόμη και ως προοπτική, αλλά από την άλλη το κόμμα δεν έχει θέσεις να μοιράσει.