Κάθε κρίση έχει πάντα και την επιθεωρησιακή, με τη θεατρική έννοια, πλευρά. Και μάλιστα, όσο πιο μεγάλη η κρίση, τόσο πιο ταρατατζούμ η επιθεώρηση. Ξεχνάμε τι έχουμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια; Τα τραπεζάκια που έστηναν στο Σύνταγμα μετέπειτα υπουργοί και παρέδιδαν απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας και αποδόμησης της Ευρώπης, ενώ συγχρόνως δίκαζαν και καταδίκαζαν παγκοσμιοποίηση, καπιταλισμό και φιλελευθερισμό, τύπου τρία σε ένα; Τα νταούλια, τους συρτούς και τους καλαματιανούς προς τιμήν του Οχι; Κανόνας ο οποίος, προφανώς, ίσχυσε και στην πρωτοφανή υγειονομική κρίση που περνάει ο κόσμος μας παρά την τραγικότητα και τις εκατόμβες των νεκρών. Μέσα από τις ρωγμές της λογικής που αναπόφευκτα δημιουργούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, ξεπετάγονται νούμερα (επιθεωρησιακά μιλώντας πάντα) και προφήτες. Οι οποίοι συχνά έχουν, προηγουμένως, αυτοσυστηθεί ως στοχαστές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή