Καριερίστας σύντροφος

Λένε για το Βέλγιο ότι έχει μια τάση προς το μεγαλείο, υπόλειμμα ίσως των αυτοκρατορικών αποικιοκρατικών φιλοδοξιών του παρελθόντος. Σε αυτό το ενδιαφέρον παρελθόν του θεωρείται πως οφείλεται και η ιδιάζουσα διοικητική του δομή, όπου η μοιρασιά των εξουσιών και των αρμοδιοτήτων είναι μια σπαζοκεφαλιά που χρησιμεύει μάλλον στο να νιώθουν πολλοί άνθρωποι σημαντικοί. Αυτό το αίσθημα (ή ψευδαίσθηση), λένε οι ειδικοί στον αρχιτεκτονικό συμβολισμό, υπογραμμίζουν τα ογκώδη επίσημα κτίρια και τα μεγαλοπρεπή, στην όψη, μνημεία. Σαν αυτά στη γειτονιά των ευρωπαϊκών θεσμών. Θα ήταν ένα ωραίο θέμα συζήτησης για να την κάνει κανείς με κάποιον που περνά τη μισή ζωή του εκεί πέρα από το 2004, μπαινοβγαίνοντας σε μεγάλες αίθουσες που φιλοξενούν τα περίπλοκα τελετουργικά μιας ακόμη πιο περίπλοκης εξουσίας. Είναι τόσο πολλά τα χρόνια που η καριέρα του Δημήτρη Παπαδημούλη έχει μεταφερθεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Πρέπει, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, να του αναγνωριστεί πως έχει κάνει μερικές από τις εξυπνότερες προσωπικές επιλογές που έχει κάνει πολιτικός τα τελευταία χρόνια, που του εξασφάλισαν μια πολιτική πορεία σταθερή, πετυχημένη, με οριοθετημένες φιλοδοξίες, χωρίς δράματα και εντάσεις.