Ο νεότερος πρόεδρος του ΕΔΑΔ

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γεννήθηκε το 1959, έντεκα χρόνια μετά την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έξι χρόνια μετά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σε μία Ευρώπη τραυματισμένη ακόμα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαιρεμένη ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ηταν η πρώτη προσπάθεια της Ευρώπης να εξοπλιστεί με ένα υπερεθνικό εργαλείο που θα εγγυόταν στους πολίτες την ενδεδειγμένη υπεράσπισή τους απέναντι στην κακομεταχείριση, ακόμα και από κράτη. Τα τελευταία χρόνια, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει βρεθεί στο επίκεντρο διασταυρούμενων πιέσεων. Κάποια κράτη, όπως η Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο, το έχουν κατηγορήσει για παρεμβάσεις στην εθνική τους κυριαρχία – το 2015, η Μόσχα εξάρτησε την εφαρμογή των αποφάσεών του από την απόφαση του δικού της Συνταγματικού Δικαστηρίου. Το ΕΔΑΔ έχει όμως παράλληλα δεχθεί κριτική από ανθρωπιστικές οργανώσεις για κάποιες αποφάσεις του στον τομέα της μετανάστευσης – το 2017, για παράδειγμα, απέρριψε την καταγγελία ότι η Ισπανία είχε παραβιάσει τα ανθρώπινα δικαιώματα απωθώντας μετανάστες που επιχειρούσαν να εισέλθουν στο ισπανικό έδαφος από το Μαρόκο, ενώ τον περασμένο Μάιο αποφάνθηκε πως το Βέλγιο δεν είναι υποχρεωμένο να προσφέρει προστασία σε ανθρώπους που αιτούνται βίζα για λόγους ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πρεσβείες και στα προξενεία του.