Ο αυριανισμός που μας στοιχειώνει

^«Βόθρος κινούμενος (για τον Μάνο Χατζιδάκι), γενίτσαροι, γκαζοτενεκές, γλείφτης, Γουδί, γραικύλη… καραγκιόζηδες, κατακάθια, κίναιδοι, κλίκα, κνώδαλα, κουλτουριάρηδες, λακέδες, λασπόμουτρα, λεκέδες, μαστρωποί, μαυραγορίτες, μιζαδόροι, Τουρκόσμποροι… ψυχοσαπισμένος (κόσμος)». Είναι λίγες από τις περίπου 200 λέξεις που περιείχε το αρχαϊκό Γλωσσάρι της «Αυριανής» (έτσι όπως το κατέγραψε ο Αρης Παπάνθιμος στον «Αυριανισμό» του 1983, εκδ. Θεμέλιο). Και πάλι, όμως, δεν αρκούν για να συμπυκνώσουν το φαινόμενο που ξεκίνησε από τον έντυπο χουλιγκανισμό. Το πείραμα που ξέφυγε από το εργαστήρι της «λαϊκότητας», για να διαχυθεί οριζοντίως στο πολιτικό σκηνικό του 1980, τις συντεχνιακές αποφύσεις του, τον ίδιο τον Τύπο.