Βιτριόλι

Δώδεκα χρόνια μετά την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Και αρκετές δεκαετίες από τότε που το βιτριόλι ήταν το «όπλο» στα χέρια απατημένων και εξαπατημένων γυναικών και ανδρών. Το έγκλημα στην Καλλιθέα που πρωταγωνιστεί τις τελευταίες μέρες στην ειδησεογραφία έφερε και πάλι στην επικαιρότητα αυτή τη βάρβαρη και ειδεχθή πράξη εκδίκησης. Ο νόμος την κατατάσσει στις βαριές σωματικές βλάβες. Αναρωτιέμαι όμως τι είναι ως προς την ψυχολογία του θύτη και τη μετέπειτα ζωή του θύματος. Τι είδους έγκλημα αξίζει μια τιμωρία που το θύμα την κουβαλάει στα σπλάγχνα του και στη μορφή του για όλη του τη ζωή; Ποια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας κάνει κάποιον να πιστεύει ότι αποδίδει δικαιοσύνη βάζοντας τη σφραγίδα της παραμόρφωσης σε έναν άνθρωπο; Κάνοντάς τον να μοιάζει λιγότερο με άνθρωπο;