Δεν θυμάμαι ούτε ποια ήταν η προεδρεύουσα στην Ολομέλεια της Βουλής εκείνη την ημέρα, ούτε πια ήταν εκείνη η ημέρα, ούτε ο μήνας, ούτε η χρονιά… Θυμάμαι μονάχα έναν συνάδελφο βουλευτή να ωρύεται «Επί προσωπικού, κυρία Πρόεδρε!», την προεδρεύουσα να τον αγνοεί επιδεικτικά κι εμένα να σπεύδω να βγω από την αίθουσα πριν κατουρηθώ από τα γέλια. Ολοι γνωρίζαμε ότι η αγωνιώδης επίκληση «επί προσωπικού» δεν ήταν συνήθως παρά ένα πρόσχημα (με αφορμή κάποιον προλαλήσαντα που έκανε το λάθος να μας αναφέρει ονομαστικά) προκειμένου να πάρουμε τον λόγο και να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το «προσωπικό». Εκτοτε, όποτε ακούω αυτή τη φράση, δεν καταφέρνω να ελέγξω την αντίδρασή μου· καλύτερα να μου καθαρίσουν αβγά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή