Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά

Αλλιώς τα άφησα κι αλλιώς τα βρήκα. Αλλος κόσμος από αυτόν που είχαμε κλείσει έξω από την πόρτα μας όταν κηρύχτηκε η κοσμοσωτήριος καραντίνα. Σαν να περπατάω πάνω σε τραμπολίνο. Τόσο σταθερά είναι τα βήματά μου τώρα που προσπαθώ να ξανασυνδεθώ με τη νέα επικαιρότητα. Ας το πω από την αρχή για να ξεμπερδεύουμε: δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτα. Το πρώτο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη όπως άλλωστε και η δολοφονία της αγγλίδας βιολόγου στην Κρήτη – ορθώς, ορθότατα κατά τη γνώμη μου – ξεσήκωσαν κίνημα οργής και καθιέρωσαν τον όρο «γυναικοκτονία» ενώ για τον βιτριολισμό της νεαρής εργαζόμενης, ο οποίος ισοδυναμεί με σεξουαλικό ακρωτηριασμό, δεν βράχηκε ούτε χαρτομάντιλο και η υπόθεση πέρασε κατευθείαν στη δευτεροκλασάτη επικράτεια του «κοινού ποινικού». Εχω μια εξήγηση κι άλλη καμία. Επειδή η αυτουργός μάλλον είναι γυναίκα. Αυτό ήταν που μας βρήκε απροετοίμαστες, άλαλες, ιδεολογικά και ηθικά αφοπλισμένες. Μια άτυπη «Βάρκιζα» εξελίσσεται κάθε φορά που χαλάει η μανέστρα της «θυματοποίησης» και της πατριαρχίας. Το σταματάω εδώ όχι γιατί δεν έχω τι άλλο να πω αλλά γιατί η απελπισία μού κλείνει το στόμα.