Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες λαμβάνονται μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις από την πανδημία και τους περιορισμούς σε πλήθος δραστηριότητες. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν τη διαμόρφωση ενός «ειδικού καθεστώτος» για διάφορες κατηγορίες εργαζομένων, όπου στο όνομα της διατήρησης θέσεων εργασίας επιβάλλεται ένας συνδυασμός τροποποίησης των εργασιακών όρων και κρατικής επιδότησης για να μην αναλάβουν οι επιχειρήσεις όλο το κόστος εν μέσω μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Ωστόσο, η νέα συνθήκη εργασίας είναι από διάφορες απόψεις δυσμενέστερη, πιο ελαστική και περισσότερο επισφαλής. Και εδώ βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος που πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιος: η μετατροπή των έκτακτων μέτρων, εν μέσω μιας κρίσης, στην πάγια συνθήκη μιας εργασίας με λιγότερες εγγυήσεις σταθερότητας, μικρότερες απολαβές και εκείνο το είδος ευελιξίας που αίρει επικίνδυνα την όποια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εργασία και ελεύθερο χρόνο (χαρακτηριστικό παράδειγμα η επέκταση μιας ορισμένης εκδοχής τηλεργασίας). Ακόμη χειρότερα, υπάρχει ο κίνδυνος αιτήματα μεγαλύτερης ευελιξίας και επισφάλειας, που είχαν προηγηθεί της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, να θεωρηθεί ότι τώρα μπορούν να προωθηθούν πιο αποτελεσματικά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή