«O θεός, ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου [εμίαναν Κύριε]… Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών. | Εως πότε, Κύριε, οργισθήση εις τέλος, εκκαυθήσεται ως πυρ ο ζήλος σου [έως πότε Κύριε]; Μη μνησθής ημών ανομιών αρχαίων, αλλά βοήθησον ημίν ταχύ και ελέησον ημάς (Θεέ, κατακτήσανε τη χώρα σου άπιστα έθνη, εμίαναν τον ναό σου τον άγιο… Γίναμε όνειδος στους γείτονές μας, εμπαιγμός και χλευασμός στους γύρω μας. Εως πότε, Κύριε, θα οργίζεσαι χωρίς τελειωμό, θα ‘ναι καυτές σαν τη φωτιά οι απαιτήσεις σου;… Μη μας καταλογίσεις αμαρτίες αρχαίες, αλλά βοήθησέ μας γρήγορα και δείξε μας το έλεός σου)». Το «Μέλος της Αλωσης» (O Θεός ήλθοσαν έθνη ήχος πλάγιος δ’) έχει συντεθεί αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης από τον τελευταίο μεγάλο μουσικό του Βυζαντίου Μανουήλ Δούκα του Χρυσάφη (ακμή περ. 1440-1465), οικείο των δύο τελευταίων βυζαντινών αυτοκρατόρων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή