Το ευρωπαϊκό μαξιλάρι

Δέχθηκα επιτίμια διότι δεν ήμουν μεταξύ εκείνων των… πανηγυριστών, για τα 32-33 δισ. ευρώ της βοήθειας που θα λάβει η χώρα από το ευρωπαϊκό ταμείο προκειμένου να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού στην οικονομία. Μέχρι «γκρινιάρη» με αποκάλεσαν, αλλά εγώ δεν αλλάζω γνώμη. Τα χρήματα δεν είναι αυτά που έπρεπε να είναι σε σχέση με τη συνολική ζημιά που έχει γίνει στην ελληνική οικονομία από το 2010 και εντεύθεν και έπειτα από τρία Μνημόνια. Κατά τη γνώμη όχι μόνο τη δική μου, αλλά και ειδικών, ίσα που φτάνουν για να εξισορροπηθεί το πακέτο των παροχών που έχει εξαγγείλει κατά καιρούς η κυβέρνηση εν σχέσει με τις επιπτώσεις της πανδημίας, και ως εκ τούτου επιμένω στην άποψή μου: η Ελλάδα έπρεπε να διεκδικήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους μια βοήθεια η οποία θα ήταν αντίστοιχη του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της (ΑΕΠ) στο επίπεδο που διαμορφωνόταν πριν από την κρίση του 2009-2010. Τότε δηλαδή που το ΑΕΠ κυμαινόταν γύρω στα 250 δισ. Οχι έναντι αυτού που βρίσκεται σήμερα, έπειτα από τρία Μνημόνια και τις επιπτώσεις της πανδημίας. Αν συνέβαινε αυτό που επισημαίνω εγώ, θα είχαμε και μια καλή καβάντζα, είτε να χρηματοδοτηθεί μια ανάπτυξη που την έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία είτε να μας απομείνει ένα καλό μαξιλάρι για τις πιθανές επιπτώσεις της πανδημίας και μετά το καλοκαίρι. Εκτιμώ ότι αυτό το ποσό θα μπορούσε να είναι ως και 10 δισ. επιπλέον. Μπορεί και 12. Αλλωστε δική τους ήταν η απόφαση για τη διά της βίας μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας κατά τουλάχιστον 25% το 2010.