Οταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής

Ξεπέρασε σχεδόν και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ταμείο Ανάκαμψης. Οσοι είχαμε ήδη χειροκροτήσει την κοινή πρόταση Μέρκελ – Μακρόν, για πρόσθετες επιχορηγήσεις – και όχι δάνεια – 500 δισ. ευρώ, βλέπουμε όχι μόνο να υιοθετείται από την Επιτροπή στο σύνολό της, αλλά και να προστίθενται σε αυτήν και 250 δισ. δανείων. Από την άλλη πλευρά, η τροποποίηση αυτού καθ’ εαυτού του Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου, παρά τις ευπρόσδεκτες προσαρμογές στις νέες ανάγκες, δεν επεφύλασσε εκπλήξεις σε ό,τι αφορά το συνολικό ύψος του· παρέμεινε στα επίπεδα της τελευταίας – και αποτυχούσας – συμβιβαστικής πρότασης του περασμένου Φεβρουαρίου, αλλά και στα επίπεδα της προηγούμενης επταετίας. Οχι άσχημα πάντως, αν θυμηθεί κανείς τις οξείες αντιδράσεις των συνήθων υπόπτων,  δηλαδή των τεσσάρων «φειδωλών» του Βορρά, που ήθελαν «μικρότερο προϋπολογισμό για μια μικρότερη Ευρώπη». Αξίζει στο σημείο αυτό να επισημανθεί μια λιγότερο φωτιζόμενη πτυχή της πρότασης: η ανάδειξη της ανάγκης για νέες πηγές εσόδων του προϋπολογισμού της ΕΕ, δηλαδή για νέους ιδίους πόρους, που θα προέρχονται από μια απλουστευμένη βάση ΦΠΑ ή από δικαιώματα επί μη ανακυκλώσιμων πλαστικών. Η ιδέα νέων ιδίων πόρων υπήρχε και στην προηγούμενη πρόταση της Επιτροπής, με ελάχιστες όμως πιθανότητες αποδοχής της πριν από την κρίση του κορωνοϊού. Χάρις στην κρίση, φαίνεται ότι ωριμάζει η ανάγκη μιας τέτοιας δημοσιονομικής τομής.