Γιάννης Ζουμπουλάκης

κινηματογραφικός κριτικός «ΒΗΜΑΤΟΣ» και «ΝΕΩΝ»

Οαση από βελούδο

Δεν είχα μπει ακόμα επαγγελματικά στον χώρο του κινηματογράφου, όμως είχα ήδη τον ιό της συλλογής κινηματογραφικών πραγμάτων. Μιλάμε για τα eighties, τότε που δεν υπήρχε θερινός που να μην είχα επισκεφτεί στην Αθήνα – συνήθως με τον μπαμπά. Οσο το καλοσκέφτομαι, έτσι… γνώρισα την Αθήνα καλύτερα. Ηταν καλοκαίρι του 1986 και βρισκόμασταν σε ένα από τα στέκια που αγαπούσαμε και οι δύο πολύ, την Οαση του Παγκρατίου. Χαμογελαστές οι δύο κυρίες στην είσοδο, οι αδελφές Ντία και Μαρία Κοτήρα, που εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια αργότερα είχαν τη διαχείριση. Να πω εδώ ότι η Οαση ήταν όντως μια όαση στην κινηματογραφική μου εκπαίδευση, τότε στην προ Internet εποχή, όταν δεν είχαμε και λίγα: επαναλήψεις στα θερινά, προβολές στην Ταινιοθήκη στην Κανάρη και καλές ταινίες στην κρατική τηλεόραση με εισηγητές τον Μπακογιαννόπουλο (ΕΡΤ1), τον Μικελίδη (ΕΡΤ2) και τον Δερμετζόγλου (ΕΡΤ3). Ομως ο λόγος που θυμάμαι εκείνη την προβολή στην Οαση έχει να κάνει με την εισαγωγή του κειμένου και τον φετιχισμό μου. Είχα μείνει κόκαλο με το «Μπλε βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς και στην είσοδο φιγουράριζε η αφίσα του, ο Κάιλ ΜακΛάχλαν γυμνός πάνω στην Ιζαμπέλα Ροσελίνι σε μπλεέ φόντο με τον τίτλο καλλιγραφικά γραμμένο κίτρινο. Θεέ μου, πώς την ήθελα! Δεν φεύγαμε από εκεί αν δεν την έπαιρνα. Και ναι, τελικά έπεισα τον μπαμπά να τη ζητήσει από τις δύο καλές κυρίες κι εκείνες μου τη χάρισαν! Τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, η αφίσα παραμένει κορνιζαρισμένη στην κρεβατοκάμαρά μου. Σας ευχαριστώ, κυρίες Κοτήρα!