Ξημέρωσε και η επόμενη μέρα. Μόνο αρκούντως συννεφιασμένη με κρύο και ψιλόβροχο. Είπα να βγω μετά από μήνες να φάω έξω, πού; Οπου πήγα τα τραπεζάκια υγρά και αφιλόξενα. Ευτυχώς βρέθηκε η Φωτεινή και μας φιλοξένησε στο αίθριο και… Τι ωραία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πώς βρέθηκε ξανά το κέφι, πώς άρχισαν τα γέλια, τα πειράγματα. Μια χαρά. Λες να τα ξεχάσουμε όλα σαν τον εφιάλτη της νύχτας που λιποθυμάει στο άγγιγμα της πρώτης αχτίδας του ήλιου; Μακάρι. Αρχισα μετά από πολύ καιρό να ξαναδιαβάζω. Ρήμαζε μόνο του το βιβλίο δίπλα στο κομοδίνο. Είχα αρχίσει πριν τον ακατονόμαστο ιό τον τελευταίο τόμο του «Αναζητώντας» αναζητώντας κι εγώ μαζί του τον χρόνο που φεύγει και πώς να τον ξανακερδίσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή