Χθες το πρωί με ξύπνησαν ήχοι που είχα σχεδόν ξεχάσει. Φωνές και γέλια μικρών παιδιών, ένας «θόρυβος» εντελώς διαφορετικός από τις ομιλίες των ενηλίκων. Ηταν τα πιτσιρίκια που, ύστερα από τρεις μήνες, περνούσαν από το αλσάκι δίπλα στο σπίτι μου για να πάνε στο Δημοτικό της γειτονιάς. Και σαν να αντιλαλούσαν οι φωνές τους (ούτε καταλάβαινες τι έλεγαν έτσι όπως μιλούσαν όλα μαζί) την προσμονή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή