Θέλουμε να τους μοιάσουμε;

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το κλάμα. Πολύ κλάμα, βρε παιδί μου· πολύ κολλύριο. Να και κοντινά πλάνα να κλαίνε, να και μεσαία, να και μακρινά. Ως διεστραμμένος συγγραφέας που έκανε και δύο-τρία περάσματα από τον χώρο του σεναρίου σκέφτηκα ότι ο τούρκος συνάδελφος μπορεί να βρήκε έναν εύσχημο τρόπο για να ξοδέψει απεριόριστο τηλεοπτικό χρόνο και να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Θέλω να πω, εάν υποχρεούσαι να παραδώσεις ένα πενηντάλεπτο επεισόδιο και στα είκοσι από τα πενήντα λεπτά οι ήρωές σου κλαίνε, αποταμιεύεις πολύτιμο απόθεμα σε διαλόγους για μελλοντική χρήση. Η Δανάη, η δωδεκάχρονη κόρη μου, παρατήρησε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι εξακολουθούν να μιλούν ενόσω κλαίνε. Πράγματι. Η εξοικονόμηση διαλόγων μέσω της σπατάλης δακρύων είναι αμελητέα, εάν δεν το βουλώνεις με τίποτε, ακόμη και πνιγμένος σε αναφιλητά. Κάπου αλλού λοιπόν – κατέληξε το καμάρι μου –  πρέπει να αποσκοπούν.