Ο τίτλος αυτού του σημειώματος ήταν τίτλος της τελευταίας ταινίας του Μικελάντζελο Αντονιόνι – ενός ειδώλου του ιταλικού κινηματογραφικού μοντερνισμού και, καθυστερημένα λίγο, της δικής μας μεταπολίτευσης. Αλλά τον χρησιμοποιώ για να αποχαιρετίσω μια γυναίκα την οποία η γενιά μου γνώρισε κυρίως από τις φωτογραφίες της και από μερικές σύντομες απεικονίσεις της στα κινηματογραφικά επίκαιρα της δεκαετίας του 1950.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή