Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει με σχετική άνεση πως το ΕΚΟΜΕ – το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του – είναι κάτι σαν τη Finos Film της δεκαετίας του ’60, τον Γιώργο Παπαλιό του λεγόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 – ο παραγωγός ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου – αλλά και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μετά το ’80. Και όμως, το ΕΚΟΜΕ δεν είναι «κάτι σαν…» αφού δεν είναι ένας κλασικός χρηματοδότης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή