Ακάματη εργάτρια του λόγου

Δεν αρκούν λίγες γραμμές για να αποτιμηθεί το έργο και η αξία μιας τόσο δυναμικής και σημαντικής προσωπικότητας όπως η Μάρω Δούκα. Η ίδια έχει από καιρό αντιληφθεί και επισημάνει ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νεομεσαιωνικής χιλιετίας που οδηγεί στον όλεθρο – και χτίζει στα πεζογραφήματά της ήρωες που, ενώ ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα, με όλο το μεγαλείο και τις μικρότητες που διακρίνουν την γκάμα της ανθρώπινης υπόστασης, στέκονται ανίσχυροι απέναντι στο παρόν και το καλπαζόντως επερχόμενο κακό «φιλοδοξώντας να εξανθρωπίσει την ιστορία» όπως είχε η ίδια γράψει για τα μυθιστορήματα της Τριλογίας του Τσίρκα. Τα πρόσωπα που πλάθει είναι επινοημένα σε απόλυτη αντιστοίχιση με χαρακτήρες που πέρασαν απ’ τη ζωή μας, που κάποτε τους μοιάζουμε ή τους αποστρεφόμαστε, απτά και γνήσια πρόσωπα, και γι’ αυτό αληθινά. Με τον Αντώνη Λύτρα, π.χ. στο υπέροχο «Εις τον πάτον της εικόνας», απαθανατίζεται ιδανικά η γνωστή περίπτωση του αμοραλιστή, οπορτουνιστή νεοέλληνα, κλασικό πια μοντέλο αποτροπιασμού. Ενώ στο εμβληματικό πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα «Η αρχαία σκουριά» έργο έντονης δραματικότητας και μ’ έναν θίασο διαταξικών αποχρώσεων, για τα χρόνια της μεταπολίτευσης, με αναδρομές προς τα πίσω στη δικτατορία, τον Εμφύλιο, την Κατοχή, τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Μυρσίνη, μια εκλεκτή κορασίδα της μπουρζουαζίας παλεύει την περίπτωσή της μέσα στον χώρο και τον χρόνο σα να κινεί τα νήματα της ιστορίας.