Στον πολιτικό, στον επιστημονικό αλλά και στον καθημερινό μας λόγο, η επιθετική, ειδικά σε περιόδους κρίσης, όπως η οικονομική και τώρα η υγειονομική, αναφορά στη φιλελεύθερη δημοκρατία λειτουργεί ως διαιρετική και ενίοτε διχαστική τομή. Συχνά δε εκπίπτει σε απλοϊκούς αφορισμούς, ακόμη και από δημόσιους διανοούμενους, που δεν διστάζουν να εξαγγείλουν τον θάνατο της δημοκρατίας ή να υποκύψουν σε ανιστόρητους αναχρονισμούς περί «κοινοβουλευτικών δικτατοριών». Η δημοκρατία απομυθοποιείται, όχι μόνο θεωρητικά ή προγραμματικά, αλλά και υπαρξιακά, ως μια ξεπερασμένη μορφή ζωής που αδυνατεί πλέον να συντονίσει τη σχέση μας με τον κόσμο. Απέναντι σε αυτή τη διάχυτη και επίκαιρη «δυσφορία», που υποτιμά καίρια το δημοκρατικό μας κεκτημένο, το τελευταίο δοκίμιο του Νικόλα Σεβαστάκη (στις καλαίσθητες εκδόσεις Στερέωμα) δεν στέκεται αποφατικά. Αντιθέτως, συνομιλεί με τις (οξείες) κριτικές της δημοκρατίας απορητικά και συμπεριληπτικά, για να μπορέσει να την υπερασπιστεί κριτικά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή