Στο μυθιστόρημα του Χόρχε Γκαλάν «Τα δικά μας χρόνια» όλοι μεταφέρουν ιστορίες και μύθους. «Στην αγορά είπαν ότι στο λιμάνι Λα Ουνιόν είχαν βρει ένα ψαροχώρι ερημωμένο: όλοι είχαν πεθάνει από έναν τρομερό πυρετό που έκανε το δέρμα και τα μάτια να παίρνουν ένα παράξενο κίτρινο χρώμα» (σ. 53). Στους δρόμους της Καντελάριας βρέχει χρυσά νομίσματα και «όπως ήταν αναμενόμενο, κυκλοφόρησαν πολλές εκδοχές σχετικά με την προέλευσή τους» (σ. 37). Μέσα από τις εξιστορήσεις των κεντρικών χαρακτήρων ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία 100 χρόνων του Ελ Σαλβαδόρ. Μιας πατρίδας εθισμένης στη βία και στον μαγικό ρεαλισμό, που αποτελεί και την παράδοση με την οποία κονταροχτυπιέται ο Γκαλάν – με τον Μάρκες και τον Χουάν Ρούλφο, εν προκειμένω. Καίρια μάλιστα αναδεικνύεται εδώ η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, ακριβώς επειδή αλλάζει τις «θερμοκρασίες» ανάμεσα στο ονειρικό και το ιστορικό, όπου συγκρούονται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή