Κατέβηκα στο κέντρο Τετάρτη πρωί. Ούτε άνοιξη ούτε χειμώνας ούτε καλοκαίρι. Μια μέρα χωρίς εποχή. Στο Πρώτο Νεκροταφείο. Πήγα για το τελευταίο αντίο σε μια Μεγάλη Κυρία. Την Αμαλία Μεγαπάνου. Την είδα πρώτη φορά στα χρόνια του Αλσους στο Παγκράτι. Εκείνη στην πλατεία, εγώ στη σκηνή. Στην υπόκλιση είδα τη μορφή της, δεν γινόταν να μην τη δω. Ελαμπε, όχι μόνο από ομορφιά που ήταν έτσι κι αλλιώς αδιαμφισβήτητη, αλλά κι από κάποιο εσώτερο φως που σχημάτιζε μιαν άλω γύρω από το πρόσωπό της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή