Ντάμα σπαθί

Σαν να την είχε ανάγκη αυτή τη γλύκα η ελληνική κοινωνία. Αυτό συμπεραίνω από τον ευγενικό και συγκινημένο αποχαιρετισμό της προς την Αμαλία Μεγαπάνου. Την θυμόταν άραγε όλα αυτά τα χρόνια ή μήπως διαλέγουμε ποιον θα θυμηθούμε ανάλογαμε τις δικές μας ανάγκες της στιγμής; Το πρώτο μού φαίνεται λιγάκι υπερβολικό και το δεύτερο με βάζει σε σκέψεις σχετικά με τον ωφελιμισμό της μνήμης. Μου μπαίνουν συχνά τέτοιες ιδέες. Οτι η μνήμη, φέρ’ ειπείν, δουλεύει ώρες ώρες σαν μηχανισμός αυτοπροστασίαςκαι παρηγοριάς. Σπεύδει να τονώσει ό,τι έχει εξασθενήσει, ανακαλεί αυτό που δείχνει να έχει χαθεί για πάντα, βασικά θυμάται ό,τι την συμφέρει. Λίγη προσιτή αρχοντιά, στην παρούσα φάση, κι ένα ανάλαφρο άρωμα γυναίκας που κράτησε τη ζωή της σαν άντρας. Δεν είναι λίγα όλα αυτά αλλά δεν είναι και όλα. Σίγουρα δεν είναι όλα αφού τα in memoriam που πήρε το μάτι μου είχαν πάντα σαν συνοδό αίτιο το γάμο της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γεγονός που και να θέλεις, δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Παρόλα αυτά όμως, έχουμε απομείνει κάτι λίγες που την Αμαλία την γνωρίσαμε ως «Μεγαπάνου» πάνω σε ράχες βιβλίων και όχι ως «Καραμανλή» μέσα στις υπέροχες πτυχωτές της εσθήτες. Θα σας πω πώς έγινε το πράγμα.