Ελληνοτουρκικά: κρείττον το σιγάν (και προλαμβάνειν)

Η Ελλάδα είναι η κατεξοχήν «αιχμάλωτη της γεωγραφίας» χώρα, όπως λέει και ο τίτλος του γνωστού βιβλίου του Τιμ Μάρσαλ. Εχει δίπλα της τους γείτονες που έχει, και ιδιαίτερα την Τουρκία, και με αυτούς τους γείτονες θα πρέπει να συνυπάρξει. Και ενώ πολλά μπορείς να αλλάξεις, τη γεωγραφία δεν μπορείς. Και δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία σε κανέναν ότι καθώς η Τουρκία εντείνει την παραβατικότητα και διεκδικητικότητά της η Ελλάδα θα (πρέπει να) υπερασπισθεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματά της με όλα τα μέσα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει σχεδόν καθημερινά να διακηρύσσουμε, όπως περίπου κάνει ο υπουργός Αμυνας, ότι θα «δείξουμε τα δόντια μας», ότι «πάμε έτοιμοι για στρατιωτική εμπλοκή» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Η Ελλάδα θα κάνει αυτό που επιτάσσει το συμφέρον, και κυρίως η τιμή και η αξιοπρέπειά της. Δεν χρειάζεται όμως να διολισθήσει και σε τάσεις «στρατιωτικοποίησης» της εξωτερικής της πολιτικής, όπως έχει συμβεί στην Τουρκία. Καλύτερο θα είναι για τα μεγάλα (ή μικρά) θέματα της εξωτερικής πολιτικής να μιλάνε περισσότερο οι υπουργοί Εξωτερικών και όχι οι Ακάρ και Παναγιωτόπουλος. Κρείττον το σιγάν. Ακόμη καλύτερο θα ήταν όλοι να σκέφτονται πολύ πριν μιλήσουν συνειδητοποιώντας τη δύναμη των λέξεων. «Με τη δύναμη μιας λέξης ξαναρχίζω τη ζωή μου». Γιατί τα όσα λέγονται δημιουργούν μερικές φορές, αν όχι πάντοτε, τη «δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας». Σε παγιδεύουν σε σύνδρομα από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Και επιπλέον διεγείρουν τα «ζωώδη ένστικτα» (animal spirits) του βαθέος κράτους.