Τα όρια της απόστασης

Οι μαζικές κινητοποιήσεις σε όλον τον κόσμο ενάντια στον ρατσισμό και την αστυνομική βία, σε αλληλεγγύη προς τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, σηματοδότησαν σε αρκετές χώρες το πραγματικό τέλος των λοκντάουν. Οχι τόσο με την τυπική έννοια του όρου, μια που βήματα στα μέτρα χαλάρωσης είχαν ήδη ξεκινήσει σε πολλές χώρες, όσο με την ουσιαστική: την υπέρβαση μιας καθολικής προσταγής σε «κοινωνική αποστασιοποίηση» που είχε καλλιεργηθεί ως υγειονομική σύσταση ή και αστυνομική διάταξη, αλλά είχε καταλήξει υποκειμενικό βίωμα. Σηματοδοτεί αυτή η μαζική παρουσία στον δρόμο μια ξαφνική συλλογική ανευθυνότητα; Θα ήταν άδικο να πούμε κάτι τέτοιο, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές τις κινητοποιήσεις σε γενικές γραμμές είχαν τηρήσει τα προηγούμενα μέτρα. Πιο σημαντικό είναι να πούμε ότι έκαναν, όπως κάνουμε σε διάφορες στιγμές της ζωής μας, μια στάθμιση ανάμεσα σε διαφορετικές επιταγές και προέκριναν την ανάγκη της μαζικής διαμαρτυρίας απέναντι στην αναπαραγωγή του ρατσισμού και του τρόπου που επιμένει να ορίζει το πραγματικό φόντο βαναυσότητας των σύγχρονων «φιλελεύθερων δημοκρατιών».