Εφυγε ο κορωνοϊός;

Κυριακή και αργία για μας που εργαζόμαστε τον Τύπο (σπάνιο πράγμα). Η πρώτη μετά την καραντίνα και η ευκαιρία για την οποία μιλούσαμε συνεχώς την περασμένη εβδομάδα ήταν τώρα όλη δική μας. Εμπρός για μονοήμερη απόδραση στην αγαπημένη μας παραλία. Ετσι και έγινε. Καφές στο αυτοκίνητο για τον δρόμο, πλακίτσα με τον κορωνοϊό που καραδοκεί, όταν είδαμε τον συνωστισμό των εκδρομέων στα διόδια και μεγάλες, αχόρταγες ματιές στο ωραίο καλοκαιρινό τοπίο. Φθάσαμε στον προορισμό μας, όλα ήταν εκεί, όπως και πέρυσι. Πάνω από όλα, οι γνωστοί και οι φίλοι. Τίποτα δεν είχε αλλάξει σε αυτόν τον μαγικό κολπίσκο με τα ήρεμα και καθαρά νερά που σου έδινε μια αίσθηση αιώνιας ομορφιάς. Ο ενθουσιασμός μεγάλος. Οι χαιρετούρες πολλές και οι αγκαλιές ανεξαιρέτως, από όλους μας. Ολα καλά που ξανανταμώναμε. Ακόμη καλύτερα όταν ήρθαν και οι μπίρες. Ενα περιστατικό ήρθε να διακόψει για λίγο την ευφορία των στιγμών αυτών. Συνάντησα έναν φίλο. Πριν προλάβω να του δώσω το χέρι για να τον χαιρετήσω, μου είπε με εμφανώς σκωπτική διάθεση: «Μα, καλά, πάει ο κορωνοϊός, πέρασε; Τώρα, μπορούμε να δίνουμε τα χέρια όταν συναντιόμαστε;». Το ξανασκέφτηκα και «μάζεψα» τη σκέψη μου πριν προλάβω να του δώσω το χέρι μου.