Το μήνυμα θολό

…Θα μπορούσε να είναι το καλοκαίρι του 2019. Με ολίγες πινελιές από τον Μάρτιο του ’20. Εστιατόρια ασφυκτικά γεμάτα, εναγκαλισμοί μεταξύ των θαμώνων – οι πρώτες συναντήσεις μετά την καραντίνα. Ανέμελες βόλτες από μπουλούκια ανθρώπων, γνωστοί και άγνωστοι μια παρέα στους δρόμους και μια πλημμύρα λουομένων και κατασκηνωτών στις παραλίες. Και κάπου εκεί, σκόρπιες εικόνες σαν από το μακρινό παρελθόν. Ενα μπουκάλι αντισηπτικό στο τραπέζι μαζί με την παραγγελία, μια μάσκα φορεμένη στο πηγούνι του σερβιτόρου, ένα μετέωρο χέρι με τα ρέστα που τελικά αφήνονται «ανέπαφα» στο τραπέζι. Ηταν η εικόνα που έζησα στη Χαλκίδα, στην Ερέτρια, στην Αμάρυνθο διαφορετική από την υπόλοιπη Ελλάδα; Αμφιβάλλω. Οι ζωές των ανθρώπων, ανέπαφες τόσο καιρό, έχουν ανάγκη να διαπλακούν. Ο κίνδυνος τεράστιος. Ομως το μήνυμα θολό. «Επιστροφή στην κανονικότητα». «Υποδεχόμαστε τους τουρίστες». Ακόμη και από χώρες όπου ο ιός σκοτώνει καθημερινά. Χωρίς καραντίνα, χωρίς πλήρεις ελέγχους. Πώς θα πειστεί αυτός ο κόσμος που συνωστιζόταν χθες σαν να μην υπήρξε ποτέ το προηγούμενο δίμηνο ότι αυτό θα γίνει χωρίς να αγγιζόμαστε; ή με αποστάσεις δύο μέτρων στα μπαρ; Η εικόνα προβληματίζει. Και οι ευθύνες αναζητούνται.