Η συνομολόγηση συμφωνίας της Ελλάδας με την Ιταλία που επετεύχθη χθες από τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τον ιταλό ομόλογό του είναι με βεβαιότητα ιστορική. Η ειδησεογραφική κάλυψη διαβάζει τη συμφωνία ως οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στην πατρίδα μας και την Ιταλία. Και μάλιστα ως εκείνη τη συμφωνία που επιβεβαιώνει το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες. Ομως και πολύ περισσότερο θα πρέπει να διαβαστεί με γνώμονα τρεις βασικές παραμέτρους.

Η πρώτη έχει να κάνει με τη γεωπολιτική συγκυρία και αυτό το πιστώνεται θετικά η ελληνική κυβέρνηση. Ας τη θυμήσουμε διότι το σύνολο του ελληνικού λαού αλλά και του πολιτικού συστήματος δεν θα πρέπει να το ξεχνά. Η γειτονική Τουρκία κλιμακώνει μια αναθεωρητική και απειλητική πολιτική που έχει τη βάση της στον νεο-οθωμανισμό και το στρατηγικό βάθος που ονειρευόταν ο Νταβούτογλου και που σήμερα υλοποιεί βήμα βήμα ο Ερντογάν. Το μήνυμα της χθεσινής συμφωνίας είναι αυτό ακριβώς. Πως η Ελλάδα, ως χώρα ειρηνική, ευρωπαϊκή αλλά και με κουλτούρα σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, μπορεί την ίδια στιγμή να ενεργήσει διπλωματικά και αποτρεπτικά και με όρους μακράς στρατηγικής πνοής.

Η δεύτερη παράμετρος της συμφωνίας αφορά το ίδιο το περιεχόμενό της. Το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες. Η υφαλοκρηπίδα μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας είναι από χθες οριογραμμή της ΑΟΖ των δύο χωρών. Και ας μην ξεχνούμε πως η Αγκυρα αμφισβητεί ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα – βάσει αυτού εξάλλου υπεγράφη το παράνομο μνημόνιο Λιβύης – Τουρκίας.

Η τρίτη παράμετρος είναι ο κοινός βηματισμός με την Ιταλία στο σκέλος των πόρων αλλά και της κοινής αλιευτικής πολιτικής. Μήνυμα ηχηρό και σαφές.