Το σχολείο στον καθρέφτη του lockdown

Από τις 11 Μαρτίου που έκλεισαν τα σχολεία και η χώρα προχώρησε σε γενικό lockdown, μέχρι την 1η Ιουνίου που ολοκληρώθηκε η επαναφορά στην (με περιορισμούς) εκπαιδευτική κανονικότητα, μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς έζησαν μία αιφνίδια και για πολλούς βίαιη προσαρμογή στα νέα δεδομένα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, του ψηφιακού περιβάλλοντος μάθησης και της τηλεργασίας. Μία κατάσταση πρωτόγνωρη, την οποία κανείς από τους θεσμικούς παράγοντες δεν ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει, πολλώ δε μάλλον οι ίδιοι οι μαθητές και οι οικογένειές τους. Παρ’ όλα αυτά, με δυσκολίες, αστοχίες, σοβαρές ελλείψεις και σημαντικές ανισότητες, στην περίοδο του lockdown, έγιναν μεγάλα άλματα, η εκπαίδευση προσπάθησε να λειτουργήσει με τα νέα ψηφιακά εργαλεία, χάρις και στην αυταπάρνηση μεγάλης μερίδας του εκπαιδευτικού κόσμου. Να το αναγνωρίσουμε όλοι: οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δούλεψαν, προσπάθησαν, αυτοεπιμορφώθηκαν περισσότερο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις νέες ανάγκες των σχολείων, φροντίζοντας τους μαθητές τους και αδιαφορώντας για τη μίζερη «αντίσταση» των συνδικαλιστών και άλλων επαγγελματιών πολιτικών της ήσσονος προσπάθειας. Σήμερα, όμως, είμαστε στην επόμενη μέρα και χρειάζονται μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις για την ανασυγκρότηση του ψηφιακού σχολείου και την οργανική ένταξή του στην  εκπαιδευτική πολιτική.