Αδιάλλακτος, αλαζονικός, στο επίκεντρο πολιτικών διενέξεων, με γλώσσα αυστηρή. Αναμετρήθηκαν μαζί του από τον σερ Λόρενς Ολίβιε έως τον Ρέιφ Φάινς και από τον Ιαν ΜακΚέλεν έως τον Κένεθ Μπράνα και – τελευταίο – τον Τομ Χίντλστον. Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που κάνει τον σαιξπηρικό ήρωα Κοριολανό τον πλέον περιζήτητο ρόλο για τους κορυφαίους ηθοποιούς διαφορετικών γενιών;

Το κλειδί φαίνεται πως κρύβεται στο περίπλοκο πολιτικά κείμενο του Σαίξπηρ – σύμφωνα με τον μακροβιότερο θεατρικό κριτικό στη Βρετανία και επίσημο βιογράφο του Χάρολντ Πίντερ, Μάικλ Μπίλινγκτον. Τα νοήματά του δε, ενδέχεται να «αλλάζουν» ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο παρουσιάζεται, τη σκηνοθετική πρόταση και την ερμηνευτική προσέγγιση των ηθοποιών.

Ενώ το στοιχείο που φαίνεται να καθιστά περιζήτητο τον ήρωα από τους μεγάλους ηθοποιούς είναι η πολυπλοκότητα και οι αντιφάσεις που τον διακρίνουν. Από τη μία εμφανίζεται ως αλαζόνας πατριώτης που αρνείται να δώσει καλαμπόκι στους Ρωμαίους που λιμοκτονούν, ζει για να πολεμά και δεν συνειδητοποιεί ότι η εξουσία οφείλεται στη λαϊκή υποστήριξη. Από την άλλη αρνείται τα πολεμικά λάφυρα, δείχνει υποδειγματική καλοσύνη σε έναν κρατούμενο που του προσέφερε καταφύγιο και τελικά υπογράφει τη δική του θανατική καταδίκη υποκύπτοντας στις ικεσίες της μητέρας του να μην επιτεθεί εναντίον της Ρώμης.  

Η πολυπλοκότητα του έργου ενισχύεται από την αυξανόμενη συνειδητοποίηση του έρωτα για ένα άτομο του ίδιου φύλου. Ο Βόλσκος αντίπαλος του Κοριολανού, ο Αουφίδιος όταν αφηγείται τα όνειρά του λέει «έχουμε μείνει μαζί στον ύπνο μου». Στην παράσταση του 1963, ο Αουφίδιος – Ιαν ΜακΚέλεν έπεσε πάνω στο πτώμα του Κοριολανού Τζον Νέβιλ σα να επρόκειτο για έναν χαμένο εραστή. Οταν ο ίδιος ο ΜακΚέλεν υποδυόταν τον επώνυμο ήρωα το 1984 ο Αουφίδιος – Γκρεγκ Χικς διηγήθηκε τα όνειρά του στην αγκαλιά του πρώην εχθρού του.

Δεν υπάρχει τέλος στις λεπτές αποχρώσεις του συγκεκριμένου έργου. Και όπως σωστά είπε ο διευθυντής της Royal Shakespeare Company, Γκρέγκορι Ντόραν, «το έργο είναι πολύ περίπλοκο και πολύπλευρο για να περιοριστεί σε μία μόνο, κυρίως, πολιτική προοπτική. Ο Σαίξπηρ βλέπει και τις δύο πλευρές, συμπαθεί και τις δύο και όμως επικρίνει και τις δύο».