Πινόκιο, κατάσκοποι και ινδικό μελό

Νέες ταινίες κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους σε Α’ προβολή στα σινεμά. Αυτή που δείχνει να ξεχωρίζει είναι ο τελευταίος κινηματογραφικός «Πινόκιο» («Pinnochio», Ιταλία / Αγγλία / Γαλλία, 2020), κινηματογραφική διασκευή του παραμυθιού του Γκολντόνι, με την υπογραφή του Ματέο Γκαρόνε («Dogman»). Φαντασμαγορική και συγχρόνως «μαύρη», η ταινία έχει τη μορφή «σκοτεινού» παραμυθιού που περισσότερο θυμίζει αδελφούς Γκριμ παρά Γκολντόνι. Ακόμη και το πρόσωπο της ξύλινης κούκλας είναι βλογιοκομμένο με ανατριχιαστικό τρόπο. Ο Πινόκιο περιφέρεται  στον μυστηριώδη κόσμο των ανθρώπων σε μια προσπάθεια ανακάλυψης της πραγματικής φύσης του. Χωρίς αμφιβολία, ο Γκαρόνε υλοποίησε ένα φιλόδοξο σχέδιο – σε ό,τι αφορά το μακιγιάζ και τη σκηνογραφία της ταινίας που σε κάνουν πραγματικά να τρίβεις τα μάτια σου. Ωστόσο, η ψυχή της είναι τελικά ο ξυλουργός Τζεπέτο (Ρομπέρτο Μπενίνι), ο πατέρας του κούκλου αλλά και η μόνη γνήσια ανθρώπινη παρουσία της ιστορίας (πριν από οκτώ χρόνια ο Μπενίνι θυμίζω ότι είχε υποδυθεί ο ίδιος τον Πινόκιο σε ταινία δικής του σκηνοθεσίας η οποία δεν σημείωσε επιτυχία).