Στο Ιόνιο, πάμε καλά. Η ελληνο-ιταλική συμφωνία για την ΑΟΖ που υπογράφηκε επιτέλους αποδεικνύει πόσο η εξωτερική μας πολιτική ήταν για δεκαετίες ρητορικά μαξιμαλιστική, κατά των συμφερόντων της χώρας και υπέρ των συμφερόντων διαφόρων τυχάρπαστων που ονειρεύονται θαλάσσιες «κόκκινες μηλιές». Μάθαμε – εγώ τουλάχιστον, τώρα το έμαθα-ότι από το 1977 η Ελλάδα είχε αποδεχθεί την «μειωμένη επήρεια» κάποιων νησιών στον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και επομένως -κατά λογική αναγκαιότητα- στην ΑΟΖ· πληροφορία η οποία δεν είχε τα τελευταία χρόνια κατατεθεί στον δημόσιο διάλογο και έτσι οι τυχάρπαστοι δήλωναν πως θα αποτελεί «προδοσία» οποιαδήποτε υποχώρηση από τα 200 μίλια του Καστελόριζου, με τα οποία θα ένωναν, έστω και μέσω των ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή