Τρία είναι τα σενάρια για το μέλλον της Λιβύης. Το σομαλικό, δηλαδή η κυριαρχία των πολεμάρχων και των τζιχαντιστών. Το συριακό, δηλαδή ο χωρισμός της χώρας σε δύο ζώνες επιρροής, μια τουρκική και μια ρωσική. Και το σουδανικό, δηλαδή η διχοτόμηση.

«Καθαρή» λύση, με άλλα λόγια, δεν υπάρχει. Ο στρατηγός Χαφτάρ, στον οποίο επένδυσαν η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ρωσία, ορισμένες αραβικές χώρες και για ένα διάστημα οι Ηνωμένες Πολιτείες, απέτυχε στην προσπάθειά του να καταλάβει την Τρίπολη. Οπως ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είχε σώσει την κυβέρνηση Ασαντ, έτσι και ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έσωσε την κυβέρνηση Σάρατζ. Αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί ούτε τη συμφωνία που υπέγραψε μαζί του για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών ούτε τις εξορύξεις του στην Aνατολική Μεσόγειο.

Οι καλές επιδόσεις των τουρκικών drones δεν λύνουν, επιπλέον, το βασικό πρόβλημα της χώρας: την κατάσταση της οικονομίας. Ο Ερντογάν γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να ταΐσει τον λαό του ούτε με στρατιωτικές προελάσεις ούτε με κραυγές για τη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί. Εχει απόλυτη και επείγουσα ανάγκη από ανάπτυξη. Και για τον σκοπό αυτό χρειάζεται την Ευρώπη. Αρα και την Ελλάδα.

Στην παράνομη τουρκολιβυκή συμφωνία, η χώρα μας αντέταξε τη συμφωνία με την Ιταλία, δείχνοντας πώς επιλύονται οι διαφορές μεταξύ γειτονικών χωρών με σεβασμό στους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Αν ένας τέτοιος δρόμος με την Τουρκία είναι αδύνατος, υπάρχει πάντα η Χάγη. Η σχετική αναφορά του έλληνα Πρωθυπουργού στη συνομιλία του με τον ιστορικό Νάιαλ Φέργκιουσον ήταν σαφής. Οπως και η αποστροφή του ότι η διπλωματία των κανονιοφόρων ανήκει σε άλλους αιώνες.