Στην ταινία «Η φωνή του Φεγγαριού», ο Φελίνι εικονογραφεί την κόλαση ως μια ντίσκο. Κάθε χρόνο, κυρίως αρχή καλοκαιρινής σεζόν, μερίδα των ΜΜΕ και του δημόσιου λόγου εικονογραφεί αντίστοιχα ως κόλαση τη Μύκονο. Ως τόπο ακολασίας, ασυδοσίας, μαύρου χρήματος, αχαλίνωτης ζωής. Το φαινόμενο εντάθηκε τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τη μεταβολή του τουριστικού μοντέλου, όπου και η Μύκονος έχει αρχίσει να χάνει τον όποιο εκδημοκρατισμό της ευεξίας του ’70 ή του ’80 – παράλληλα άλλαξαν τα κοινωνικά στρώματα βέβαια – και να απευθύνεται σε πιο πλούσιες ζώνες κατανάλωσης και αγοράς συμπαρασύροντας και την οικοδομή, την εστίαση, τον οικιστικό χάρτη της. Οι μέρες που διανύουμε, με την πανδημία ακόμη και στο επίκεντρο της συλλογικής αγωνίας, έδωσαν μία ακόμη ευκαιρία για την πατροπαράδοτη πια δαιμονοποίηση της Μυκόνου. Οι εικόνες από πάρτι σε μπιτς μπαρ της παραλίας Φτελιά, χωρίς αποστάσεις και μέτρα προστασίας για τον ιό, έφεραν πρόστιμο στην εν λόγω επιχείρηση, λουκέτο (αν και έχει γίνει ένσταση από τον ιδιοκτήτη) και τόνους σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα – ακόμη και ρεύματος μίσους για το νησί και τις όψεις του. Μαζί με την όποια δίκαιη κριτική θα πρέπει βέβαια να λεχθεί πως έλεγχοι έγιναν στο νησί και σε άλλες επιχειρήσεις και δεν υπήρξαν παραβάσεις. Οπως επίσης, όλα τα παραπάνω σε ένα τριήμερο του Αγίου Πνεύματος που λίγα μέρη ανά την Ελλάδα μπορούν να υπερηφανεύονται για την τήρηση των (όποιων) μέτρων. Οχι, το επιχείρημα πως αφού είναι έκνομος ο δίπλα θα είμαι και εγώ, δεν είναι σωστό. Και η συζήτηση δεν έχει να κάνει μόνον με την ευθύνη που έχουν και οι επιχειρηματίες της Μυκόνου ή της Σαντορίνης, αλλά και η κυβέρνηση στον οδικό χάρτη που οφείλει να συντάξει λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού καλοκαιριού στα νησιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή