Ας μου συγχωρεθούν σε αυτό το κείμενο η συγκίνηση και η φόρτιση της μνήμης. Η Ασπασία Παπαθανασίου, που έφυγε πλήρης ημερών, υπήρξε και δασκάλα μου και συνεργάτριά μου και πολύτιμη φίλη έως το τέλος της αιωνόβιας ζωής της. Σπεύδω να αναλάβω εξαρχής την ευθύνη και να την ονομάσω τη σημαντικότερη τραγική ηθοποιό μετά την Κοτοπούλη και την Παπαδάκη. Κι αυτό δεν είναι μόνο μια υποκειμενική κρίση, έστω και αν δικαιούμαι να την εκφέρω, όταν φέτος κλείνουν πενήντα συναπτά έτη από τη διακονία της κριτικής ανάληψης ευθύνης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή