Ακάρ και ακαριαίως

Ο κ. Ακάρ είπε ωμά: «Δεν είναι αριθμητικά κατάλληλο για την Ελλάδα να πολεμήσει με την Τουρκία». Προεκτείνοντας αυτή τη λογική, η Τουρκία δεν μπορεί να συγκρουστεί π.χ. με έναν μεγαλύτερο ή ισομεγέθη αντίπαλο. Και η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει. Πάντα η Τουρκία επιλέγει να συγκρουστεί με έναν αποδυναμωμένο αντίπαλο ή επιλέγει την «ενεργητική ουδετερότητα». Κήρυξε τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία τον Φλεβάρη του 1945. Με το Ιράκ στον πρώτο πόλεμο,  επέτρεψε μεν τη χρήση του εδάφους από τον δυτικό συνασπισμό και συμμετείχε στις κυρώσεις, όταν ήδη είχε αποφασιστεί η εισβολή από τους Αμερικανούς – κράτησε όμως αποστάσεις από την άμεση πολεμική εμπλοκή. Με τη Συρία συγκρούστηκε άμεσα όταν ήταν σχεδόν διαλυμένη από τον εμφύλιο και αφού διαπραγματεύτηκε με Ρώσους και Αμερικανούς την ουδέτερη ζώνη, ζητώντας συγχρόνως χρήματα από τους Ευρωπαίους για την οικοδόμηση πόλεων που θα στέγαζαν πρόσφυγες. Το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο, όταν η χούντα είχε διαλύσει τους κοινωνικούς και αμυντικούς μηχανισμούς κ.λπ. Στον Β’ Παγκόσμιο Ππόλεμο, πουλούσε χρώμιο στους Γερμανούς για κατασκευή όπλων και ζητούσε τανκς και αεροπλάνα από τους Βρετανούς. Αυτό το ιεραρχικό σύστημα είναι αλάνθαστο. Ο «επιτήδειος ουδέτερος» κατά Frank Weber, σχοινοβατεί σε μια πολλαπλότητα συμμαχιών, εκβιασμών, ανταλλαγμάτων. Ναι μεν δεν πήρε ελληνικά νησιά όπως της υπόσχονταν οι Βρετανοί και οι Γερμανοί αν έμπαινε στον πόλεμο τη δεκαετία του ΄40, αλλά αν συγκρίνει κανείς την κατάσταση της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κατεστραμμένη οικονομία, δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τη βύθιση σε έναν ακόμα πιο καταστροφικό Εμφύλιο, ζηλεύει την εκπληκτική και ευλύγιστη αυτοσυντήρηση και στρατηγική σκέψη της Τουρκίας.