«Ο δηµόσιος και ιδιωτικός εαυτός»

Ανδρέου Πότε είναι η «σωστή» στιγµή για να σταµατήσεις; Εσύ που έχεις τη σκηνή δεύτερο (ίσως και πρώτο) σπίτι σου; Εσύ που ζεις για να τα πεις «σαν να παραµιλάς», εσύ που ξέρεις από όλους πιο καλά πως «άλλο εξοµολόγηση και άλλο απαντήσεις»; Είναι λαµπρή όσο πικρή µαζί – το ξέρεις – η µοίρα εκείνου που ανεβαίνει στη σκηνή. Τραγουδιστής (της κλασικής της µουσικής, της λαϊκής), ηθοποιός, χορευτής, δεξιοτέχνης µουσικού οργάνου – σαµάνος γύρω απ’ την αρχαία φωτιά, διάµεσος και µεσολαβητής: πάνω οι θεοί, τα πνεύµατα, οι αθάνατες σκιές. Κάτω οι θνητοί, οι βροτοί, οι ευάλωτοι, οι αδύναµοι. Κι εσύ το medium, να συντονίζεσαι στον αρχετυπικό συµπαντικό παλµό – για να φωτίσεις τις ζωούλες των προσωρινών ενοίκων της αρούρης µε τη λάµψη την παρηγορητική της τέχνης, της πιο κατορθωτής αθανασίας για το είδος µας. Δεν είσαι λογοτέχνης, ούτε ζωγράφος, ούτε γλύπτης, ούτε συνθέτης, ούτε σκηνοθέτης. Εκείνοι απ’ το κλειστό δωμάτιό τους. Αν γίνει το έργο, έγινε. Αν όχι, δεν θα διαμαρτυρηθεί (σχεδόν) κανείς. Όταν η έμπνευση επιστρέψει, θα αποκαλυφθούν οι αυτονόητες συνέπειες. Αλλά θα γίνουνε βιβλίο, παρτιτούρα, άγαλμα, πίνακας ζωγραφικής, κινηματογραφική ταινία. Η σχέση θα υπάρξει (κεντρικά) με το αποτέλεσμα, με το (αυτονομημένο) δημιούργημα. Ο δημιουργός απολαμβάνει την πολυτέλεια να μπορεί να σχετισθεί ή να κρυφτεί – στον μύθο του, στην ιδιοτροπία του, στον ιδιωτικό του χωροχρόνο. Eνώ εσύ γίνεσαι το έργο, εσύ, ο performer, είσαι το έργο που ο δηµιουργός σού έχει εµπιστευθεί. Είσαι ο πλέον κοντινός του συγγενής, έχεις δικαίωµα ακλόνητο στο έργο του (στο έργο «σας»): χωρίς εσένα – δίχως τη δική σου ερµηνεία, τη δική σου (ανα)παράσταση, υπόδυση, όρχηση – το δηµιούργηµά του είναι µισό, δεν χτίζεται, δεν ενσαρκώνεται, δεν δικαιώνεται. Είναι η φωτιά σου που του δίνει τα φτερά. Κι αυτό το νιώθει το κοινό σου, το Κοινό – αυτό που είναι όλοι, αυτό που είναι όλων.