Η συμφωνία Ιταλίας – Ελλάδας ως κίνηση γεωπολιτικού συμβολισμού και δυναμικής ξεκλείδωσε την προοπτική της ευρύτερης περιοχής, διαμορφώνοντας το πρότυπο. Κατέδειξε ότι τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ για να κατοχυρωθούν και ασκηθούν πρέπει να καθορισθούν στις αντίστοιχες περιοχές με συμφωνίες οριοθέτησης με τα πλησίον αντικείμενα/παρακείμενα κράτη, των οποίων οι προβολές των ακτών προκαλούν επικαλύψεις διεκδικήσεων. Η υποχρέωση συμφωνίας προβλέπεται στη διάταξη οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ της Σύμβασης Δικαίου Θάλασσας του 1982 και συνιστά εθιμικό κανόνα δεσμεύοντας κάθε κράτος ασχέτως προσχώρησης σε αυτήν τη Σύμβαση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή