«Η στάχτη της παιδικής ηλικίας δεν σβήνει ποτέ»

Κρατάει στα χέρια του γουλιά – έτσι ονομάζουν τις μικρές λευκές πέτρες στην Κέρκυρα – και παίζει με τη γιαγιά του απέναντι από την Πολυκλινική που ήταν στη γειτονιά του. Είναι η εικόνα που αναδύεται στο μυαλό του όταν επιστρέφει στα νεανικά του χρόνια ο Παντελής Δημητριάδης. Ο δημιουργός μαζί με το γκρουπ του Τα Παιδιά της Παλαιότητας παρέδωσαν πριν από λίγες μέρες το νέο τους άλμπουμ μέσα στο οποίο έχουν κλείσει την εποχή της αθωότητας: «Ενθύμιον νεανικών συντροφιών». Ποιο είναι άραγε το αντικείμενο που τους συνδέει με αυτό το κομμάτι της ζωής; «Οι γονείς μου δεν τα πήγαιναν ποτέ πολύ καλά με την ύλη και δεν έχουν κρατήσει πολλά αντικείμενα από τότε. Λίγα πράγματα κατάφερα να διασώσω εγώ. Υπάρχουν όμως κάποιες φωτογραφίες εποχής που ενισχύουν τη μνήμη. Κάποιες απ’ αυτές μπορείτε να δείτε στα viewmaster που υπάρχουν στις ροζέτες του πρώτου από τα δύο βινύλια του διπλού LP».