«Η Σκάρλετ δεν ήταν όμορφη…». Ετσι ξεκινάει το μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Οσα παίρνει ο άνεμος». Και τότε πώς η ενσάρκωσή της το 1939 ήταν μία από τις γοητευτικότερες ηθοποιούς του Χόλιγουντ, που ουσιαστικά ταύτισε το πρόσωπό της με τον χαρακτήρα; Πώς αλλιώς; Με τον κανόνα που ξέρει να υπηρετεί ο κινηματογράφος κάθε εποχής: τη σύμβαση. Η Σκάρλετ δεν ήταν όμορφη, αλλά η Βίβιαν Λι, που την υποδύθηκε, ήταν. Η υπηρέτριά της Mammy δεν ζούσε προφανώς ευτυχισμένη ανάμεσα στα λευκά αφεντικά. Αλλά η ταινία ήθελε απεγνωσμένα τον δεσμό αφοσίωσής της προς τη Σκάρλετ. Ο αμερικανικός Νότος δεν ήταν ένα ανιστορικό, απολιτίκ ντεκόρ, όπου οι σκλάβοι δούλευαν με καρτερία στα χωράφια ευγνωμονώντας τον κύριό τους, έτοιμοι να τραγουδήσουν το επόμενο γκόσπελ. Αλλά ο Ντέιβιντ Ο’Σέλζνικ ήταν παντοδύναμος και πίστευε στο μεγάλο σουξέ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή