Και τώρα τι;

Η κανονικότητα επιστρέφει. Αν και κάποιες διαμαρτυρίες συνεχίζονται, έπειτα από τρεις εβδομάδες κατά τις οποίες «οι ζωές των μαύρων μετρούσαν», συνεχίζεται και η ζωή. Είναι σαν να ανατέλλει η αυγή έπειτα από ένα μεγάλο ανοικτό πάρτι. Ο χώρος είναι γεμάτος από απομεινάρια, κάποιοι τριγυρίζουν σαν αδέσποτα εδώ κι εκεί, απρόθυμοι ή πολύ κουρασμένοι για να φύγουν, αλλά οι οδοκαθαριστές έχουν πιάσει ήδη δουλειά. Δεν θα περάσει πολύς καιρός για να μη θυμίζει τίποτε πως σε εκείνον τον χώρο συνέβη κάτι. Συνέβη όμως κάτι, κάτι που ήταν σύντομο και απροσδόκητο, ενώ φαίνεται να επισκιάζεται από τη διαμάχη γύρω από τους στόχους και τις μεθόδους του κινήματος Black Lives Matter. Κι αυτό που συνέβη ήταν μια παγκόσμια εξέγερση από τους μαύρους – και σε αλληλεγγύη με τους μαύρους – που εξαπλώθηκε με πρωτοφανή ταχύτητα και κλίμακα. Η εξέγερση πέρασε σύνορα και γλωσσικά εμπόδια, καθώς οι διαδηλωτές από το Παρίσι, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και τη Μινεάπολη ενώθηκαν κάτω από την ίδια διαμαρτυρία για τη διαγραφή της Ιστορίας τους, τη σκληρότητα των πολιτικών μετανάστευσης, το καθεστώς ατιμωρησίας της αστυνομίας. Ο μαύρος θυμός ήταν πολύ δυνατός για να συγκρατηθεί και οι διαδηλωτές στους δρόμους ήταν πολλοί για να αγνοηθούν.