Κάθε εποχή καυχάται ή αισχύνεται για τη δική της «αθωότητα» και παρακολουθεί συνήθως εμβρόντητη το δικό της «τέλος». Εάν εξαιρέσουμε τις πολεμικές περιόδους, όπου τα όρια ανάμεσα στους ενηλίκους και τους ανηλίκους καταργούνται βάναυσα (για τι σόι «αθωότητα» να μιλήσεις σε ένα παιδί ή σε έναν έφηβο που έχει βιώσει τις ζοφερές ακρότητες του πολέμου;), τα χρόνια της αθωότητας ταυτίζονται με τη νεαρή μας ηλικία και το τέλος της με την λιγότερο ή περισσότερο δύσκολη προσαρμογή μας στον κόσμο όσων υποτίθεται πως έχει «πήξει το μυαλό» τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή